چند صباحی است که به این موضوع فکر می کنم... به مفهوم هویت در زندگی... به راه دنیا و راه آخرت...
چند صباحی است که هر چه به خود و جامعه اطراف می نگرم نفس می گیرد و قلبم فشرده می شود... نهج البلاغه را که می خوانم از برخی شباهت های مردم جامعه مان با آن جماعت کوفی، که عاقبتشان شد کشتن نوه پیامبر صلی الله و علیه و آله بر خود می لرزم...
دنیا... دنیا... دنیا... دویدن با سر به دنبال دنیا...
اینجا خوب و بد، خیر و شر بر مبنای میزان سودآوری دنیوی تعریف می شوند نه بر مبنای رضایت خداوند...
به راستی تابلوی یک انسان موفق در جامعه ما چیست؟ در ذهن کودکان چه تصویری برای آینده ترسیم می کنیم؟
چرا حضرت علی (ع) اینقدر در باب مذمت دنیاطلبی می گویند... چرا اینقدر تاکید می کنند که به این سرای فانی دل مبندید... دین خدا را یاری کنید و به بهای دنیا، آخرتتان را مفروشید...
این روزها حس می کنم موج عجیبی از دنیا طلبی در ذهن اقشار مختلف جامعه اعم از مذهبی و غیر مذهبی نقش بسته... حس می کنم درصد بالایی از مردم مختصات زندگی شان هیچ بر مبنای آخرت نیست... یاد مرگ در دلشان خفته است...
زیاد نگذشته از آن زمانی که آرزوهای مردان سرزمینم این بود که حتی جسم شان از جبهه باز نگردد... بدون لحظه ای فکر می گفتند آرزویمان سلامتی امام عزیز و فرج امام زمان (ع) است...
یک زمانی فرمانده بودن جز بار مسئولیت هیچ نشان افتحاری بر سینه مردمان نداشت... بر سر رسیدن به پست و مقام زیر پای یکدیگر را خالی نمی کردند...
آن روزها مردم اخلاص داشتند... اما حال آرزوهایمان شده مدرک و تحصیل در دانشگاه های خارجی، ماشین گرانقیمت و خانه بالای شهر... هر کدام را همچون مدال افتخاری بر سینه نصب می کنیم...
این روزها نیک می دانم که در برهه ای بس بزرگ قرار گرفته ایم... حق دین الهی و حق پیامبر رحمتش را در این زمان باید به درستی ادا کرد و هر کوتاهی نتایجی سهمگین به همراه دارد... پاسداری از حکومت اسلامی وظیفه بسیار خطیری است... حس می کنم اگر عقب بنشینیم ناممان می رود در لیست جا ماندگان جاودانه تاریخ...
نیت کردیم با دوستان که بخوانیم و بیاندیشیم تا یک مدل برای زندگی معنوی بنویسیم... که یک مسلمان باید چگونه فکر کند، چگونه ببیند، چگونه سخن گوید... حق خداوند و دین مبارک اسلام را در زمان حال باید به چه نحوی ادا کنیم... چگونه می توانیم آخرتمان را بسازیم...
به راستی برنامه مان برای حیات جاودانه پس از مرگ چیست؟ چگونه برایش تلاش می کنیم؟
تکیه بر این نکته که مشکل جامعه اسلامی ما انتقال مختصات زندگی از دستگاه دنیا به آخرت است، حرف بزرگی است.
تدوین طرح پیشنهادی هم کار بزرگی است.
این فهم و همت انشاالله با خلوص همراه باشد و ابتر نماند.
به بار بنشیند و بتوان بی قراری اجتماعی ای را که برای برخی ایجاد کرده به قرار تبدیل کرد و فضا را برای مومنانه زیستن آماده تر کرد.