تخففوا... تلحقوا...
این دنیا با همه رنج ها و مصیبت هایش، با داغ های سنگین محرومیت و تنهایی، با همه محدودیت هایش، گاه عجیب شیرین می شود...
این دنیا با آن اوصافی که حضرت علی (ع) از ناپایداری هایش می فرمایند، از پوچ بودن آنچه آدمیان در آن جمع می کند... گاه می تواند بسیار زیبا و ارزشمند باشد وقتی کاری نیک حتی خیلی کوچک انجام می دهی... وقتی فردی دعایت می کند که انشا الله عاقبت به خیر شوی... می تواند بسیار زیبا و آرامش بخش باشد، وقتی کنار بندگان صالحش قرار می گیری و از نور وجودشان بهره می گیری...
حال تقصیر این دنیا چیست که ما هیچ به دنبال زیبایی هایش نمی گردیم و فریب ظواهر آن را خورده ایم...
در یکی از خطبه های نهج البلاغه حضرت بسیار زیبا می فرمایند که دنیا کسی را نمی فریبد بلکه افراد خود فریفته آن می شوند... دنیا اندرز دهنده صادق و خیر خواهی است که عاقبت پیشینیان را نشان می دهد... دنیا عرصه زیبا و ارزشمندی است برای توشه برگرفتن، اما زندان دهشتناکی حواهد بود برای آنها که آرزوهایشان را در ظواهرش می جویند...
