برخی اوقات حسرت می خورم به آنهایی که وقتی وارد مسجد می شدند پیامبر خدا را می دیدند و پشت سر ایشان نماز می خواندند... حسرتی عمیق که این روزها دیدن جمال آل محمد لیاقت می خواهد و هر کسی شایسته آن نیست...
گاه در دعای عهد وقتی می خوانم خدایا رحم کن بر بیچارگی ما پس از محمد (ص)، با خود می گویم مگر می شود پروردگاری که اینچنین نسبت به بندگانش مهربان و بخشنده است آنها را تنها بگذارد و بین نسل های مختلف بشر تبعیض قائل شوند... نه اصلا نمی شود...
به قول مادر این محرومیت از وحی، نشانه بلوغ بشریت است... یعنی آدم ها یکمی شعورشان بالاتر رفته و حالا خودشان باید به جستجو بپردازند... حال نعمت بر آدمیان کامل شده، انسانها به جای اینکه برای شنیدن کلام وحی به دنبال پیامبر خدا بگردند در هر جا و هر ساعتی از شبانه روز می توانند بنشینند و گوش دل بسپارند به کلام او... حال قرآن میهمان خانه تک تکشان است...
با خود می اندیشم که انگار فقط اهل آرزو هستم نه عمل... یعنی همیشه آرزو می کنم که ایکاش آن زمان بودم و چنین می کردم و یا ایکاش اینگونه بود تا به آن فیض الهی می رسیدم...
تلخ است سرنوشت آدم هایی که یا در گذشته زندگی می کنند و یا در آینده، آدم هایی که همیشه امروزشان را به مسلخ گذشته می برند... درست است که دیگر اخبار آسمان ها به گوشمان نمی رسد، درست است که اتصال به خاندان پیامبر در این زمان لیاقت ویژه و ظرفیت خاصی می طلبد، اما چرا اینچنین قرآن در زمانه ما مهجور شده؟ چرا این نعمت بزرگ خداوند را نا سپاسی می کنیم و همچو جاهلان سوار بر اسب آرزوهای دراز می تازیم تا مرگ ما را بر زمین زند...
* جمله آخر برگرفته از حکمتی است از نهج البلاغه... علی علیه السلام فرمودند: هر که همراه آرزوی خویش بتازد، مرگش او را بر زمین افکند...
و اینکه بشر برای باقی نعمت مضطر شود (که فرج حاصل شود) رشد و خودشاختگی جدی می خواهد...
افرادی را میخواهد که در همین دنیا به ثمر برسند، که راضیه مرضیه به آن دنیا بروند.
عجیب است که چقدر آدم ها فاصله میگیرند... آنقدر که اگر 313 نفر بر مدار طبیعی خود، بر عبودیت حرکت کنند انگار این اضطرار برای باقی نعمت و برای امام ِ عصر پدید می آید.