این روزها بیش از پیش به لزوم ایجاد جمع و ترویج روحیه کار گروهی پی می برم. به گمانم جامعه نیازمند جمع ها و تشکلاتی است که بتوانند نیروی افراد را در یک جهت تقویت و مدیریت سازند... بستری جهت هم افزایی افراد...
اتفاقاتی که پشت سر هم رخ می دهند و گروهی که بر باطل اتفاق دارند سوار بر موج، تفکرات را جهت دهی می کنند...
این روزها هر چه بیشتر به اطراف می نگرم بیشتر به انزوا رفتن نیروهایی که این نظام نیازمند حضورشان است را می بینم... اگر هم عده ای در میدان هستند با هم سازش ندارند و تا توانی می یابند انشعاب می کنند...
اگر چه تلاش ها و حرکت های خیلی خوبی هم در حال جریان است اما نمی توان به آنها اکتفا کرد و نیاز است هر فرد خود در راستای ایجاد اتحاد تلاش کند...
یک وقت هایی ما جمع را برای خودمان می خواهیم... می رویم یک گروهی می زنیم که حرف هایمان را بشنود و یا ما را رشد دهند... به گمانم نیاز است که به جمع به عنوانی ماهیتی اصیل نگریسته شود و افراد موجودیت آن را بر خواسته ها و علایق شخصی مقدم بشمارند...
دلیل این امر توانمندی های بسیار خود جمع در جهت دهی و تعالی افراد است تا اینکه ما مدام بخواهیم برایش دستور کار و شرح وظایف تعریف کنیم... باید برای خود نماز جماعت قداست قائل شد نه برای امام جماعتش و یا حضور قلب بیشتر...
ید الله مع الجماعه.... انسانها در انزوا و زندگی انفرادی دچار سقوط می شوند...