می گویند پس از مرگ انسان به اندازه دلبستگی اش به دنیا در قبر باقی می ماند... به اندازه خو گرفتن و عجین شدنش... شاید به اندازه زمانی که نیاز دارد تا تک تک این بندها را از قلبش جدا کند و راهی به سوی آسمان در پیش گیرد...
برای خود می خوانم...
گلعذاری ز گلستان جهان ما را بس... زین چمن سایه آن سرو روان ما را بس...
نقد بازار جهان بنگر و آزار جهان... گر شما را نه بس این سود و زیان ما را بس...
از در خویش خدا را به بهشتم مفرست... که سر کوی تو از کون و مکان ما را بس...