رسول راستگو (صلّى اللّه علیه وآله) فرمود: «بى شک خداوند گاهى دوست دارد بنده را و دشمن دارد عملش را، و گاهى دوست دارد عمل را و دشمن دارد انجام دهنده اش را».
آگاه باش هر عملى را گیاهى است، و هیچ گیاهى را بى نیازى از آب نیست،
و آبها گوناگون است: آنچه آبیاریش پاکیزه باشد نهالش پاکیزه و میوه اش شیرین است،
و آنچه آبیاریش آلوده باشد نهالش آلوده و میوه اش تلخ است...*
هر قدر بذر مرغوب باشد... هر قدر گمان کنی که خاک حاصلخیز است، اگر آب آلوده باشد، نهالش آلوده و میوه اش تلخ خواهد بود... درخت ایمان ثمر نمی دهد اگر اینگونه آبیاری اش کنی...
ثمره اش می شود عمر سعد...
به دنبال مصداق می گردم، مقصود چیست که خداوند دوست دارد بنده ای را ولی با عملش دشمن است... یعنی ممکن است فردی عمل بدی انجام دهد اما خدا او را دوست داشته باشد... به خاطر پاکی قلب و یا شاید نیکوکاری و راستگویی که آمیخته شده با خطایی زشت...
* قسمتی از خطبه 154 نهج البلاغه
مصداق تمام آدم های بدکاری که نهایتا عاقبت به خیر می شوند
یک مصداقش هم وقتی ست که گناهی از مومن سر می زند .
خدا بنده ی مومن را دوست دارد , اما عمل گناه را دشمن دارد .
نمیدانم میخواهید کلی به قضیه نگاه کنید یا جزئی؟
با توجه به قصه عمر سعد شاید نگاهتان کلی است.
ولی من برداشت جزئی دارم، خیلی جزئی.
و در لحظه های ایمان گاه لغزش ها چیزی را از من بروز میدانم که به وقت آگاهی خوب میفهمم که وجودی که همه حق است آن را خوش نمیدارد.
و اینکه در حدیث آمده «آگاه باش هر عملى را گیاهى است» به من اینطور میفهماند که هر تک عمل بنابه ریشه ای که شرایط و وجود و نیات و حالات آدمی رقم میزند میتواند پاکیزه و یا آلوده باشد.
چه کارهای به ظاهر نیکی، چه پیش قدم شدن ها برای کهف و ... پیگیری ها و هماهنگی و ... و پیشگاه خداوندی که تا ریشه ات پاک نبوده باشد، قابل گیاهت آلوده است. هدچند آدمیان نبینند و خیر بپندارند.
و به خیال تجربی بنده اینکه گاه خدا بنده را دوست دارد هم ثابت نیست و بسته به ثبات ایمان در قلب دارد.
ولی روی این حدیث به آنان است که ایمان در قلبشان هست ولی ...
حکایت عمر سعد شاید همان حکایت جایگزینی دنیا با خداست در دل و کمی دور از فضای این حدیث.
با همه این حرف ها هنوز به نظرم دوست داشتن خدا و این ریشه و گیاه قابل تفسیر دقیق تر و ریز تر است.
انشاالله قلب جمیع آدم هایی که تمایل به دلدادگی دارند مامن ایمان و گیاه های عملشان پاکیزه.
و الله التوفیق.
بلوری شکننده،
وحشت دارد این نعمت، :) وحشت شیرین لابد :)
که این همه تاب آورده...
بلورتان بی ترک.
خوف و رجا مستندام.