یا خبیر
إِنَّ اللَّهَ یَأْمُرُ بِالْعَدْلِ وَ الاحْسنِ وَ إِیتَاى ذِى الْقُرْبى... خدا به عدالت و نیکى کردن و بخشش به خویشان فرمان مى دهد...
عدالت را دو قسم است عدالت فردی و اجتماعی.
عدالت اجتماعی یعنی با هریک از فراد جامعه طوری رفتار شود که مستحق آن است و در جایی قرار داده شود که سزاوار است. در این آیه مبارکه عدالت با احسان قرین است. یعنی آن رفتار با دیگران بایستی به طریق احسان باشد. خیر دیگران را با خیر بیشتری تلافی کنند و شر آنها را با شر کمتری مجازات کنند.
ایتاء ذی القربی به معنای بخشش مال به خویشاوندان است.
وَ یَنْهَى عَنِ الْفَحْشاءِ وَ الْمُنکرِ وَ الْبَغْىِ یَعِظکُمْ لَعَلَّکمْ تَذَکَّرُونَ... و از کار بد و ناروا و ستمگرى منع مى کند، پندتان مى دهد شاید اندرز گیرید...
کلمه فحشاء به معنای کردار و گفتاری است که زشتی اش بزرگ باشد. منکر کاری است که مردم در جامعه خود نشناسند و در جامعه متروک باشد حال یا به خاطر زشتی آن و یا جرم و گناه بودنش. بغی نیز به معنای طلب است که در اینجا به معنی ستمگری و گردن کلفتی است.
این آیه مبارکه رمز حیات جامعه بشری است.... رمز حرکت در مسیر مستقیم الهی... عدالت و احسان به یکدیگر و منع نمودن از کارهای بد، ناروا و ستمگری...
پندتان می دهد تا متذکر شوید و بدانید آنچه خداوند شما را بدان می خواند مایه حیات شماست.
* این مطلب را چند روز پیش نوشته بودم ولی منتشرش نکردم. حالا که می گذارمش اینجا برایم تذکری است که حتی شر را هم با احسان تلافی کن... که تمام تلاشت را انجام بده تا جلوی ستمگری و فحشا را بگیری... آن موقع که نوشتم فکر نمی کردم اینقدر زود مصداق پیدا کند... در این چند روز عدالت را با احسان جستجو نکردم... اینقدر دلتنگ شدم از زشتی ها که آه از نهادم برخواست...
یا خبیر....