تو همه هستی من، تو همه زندگی من هستی...

سلام بر ماه مبارکش

حکایت غریبی است حکایت دلبستگی و تعلق، وابستگی و محبت... مهم است که با چه پیوند بخوری و بر دور چه ساقه ای بپیچی... یکبار در وبلاگی خواندم که کلمه عشق برگرفته از گیاه عشقه است از نوع پیچندگان... مفهومش همان پیچیدن و پیوند خوردن است...

در فصل حب دنیای چهل حدیث خواندم که این محبت گاه کار دست آدم می دهد... "فـرضـا کـه انـسـان مـبـتـلاى بـه مـعـاصـى دیـگـر نـگـردد ـ گـرچـه بـعـیـد بـلکـه مـحـال عـادى است ـ خود تعلق به دنیا و محبت به آن، اسباب گرفتارى است، بلکه میزان در طـول کـشـیـدن عـالم قـبر و برزخ همین تعلقات است. هر چه آنها کمتر باشد، برزخ و قـبـر انـسـان روشـنـتر و گشاده تر و مکث انسان در آن کمتر است، و لهذا براى اولیاء خدا بـیـشـتـر از سـه روز ـ چنانچه در بعضى روایات است ـ عالم قبر نیست، آن هم براى همان علاقه طبیعى و تعلق جبلى است"...

حال حکایت روزه داری ما نیز چنین است... هر قدر دلبستگی و تعلق به خواب و خوراک بیشتر باشد ورود به این ضیافت دشوار تر است... و چقدر سخت خواهد بود جدایی از این تعلقات در آستانه مرگ...در این ماه مبارک می توان اندکی از این دنیای دون جدا شد، تمرینی است برای رهایی...

خدایا ما را برای خود آنچنان بپرور که در آستانه مرگ غضبناک نباشیم از مولای خود که ما را از دلبستگی های حقیرمان جدا کرده... خدایا یاریمان کن که با شجره طیبه ات پیوند خوریم و دور ساقه هایش بپیچیم...