کلُّ نَفْسٍ ذَائقَةُ المَْوْتِ وَ إِنَّمَا تُوَفَّوْنَ أُجُورَکمْ یَوْمَ الْقِیَمَةِ فَمَن زُحْزِحَ عَنِ النَّارِ وَ أُدْخِلَ الْجَنَّةَ فَقَدْ فَازَ وَ مَا الْحَیَوةُ الدُّنْیَا إِلا مَتَعُ الْغُرُورِ...
هر نفسى شربت مرگ را خواهد چشید و محققا روز قیامت همه شما به مزد اعمال خود کاملا خواهید رسید پس هر کس خود را از آتش جهنم دور داشت و به بهشت ابدى در آمد چنین کس پیروزى و سعادت ابد یافت و (بدانید) که زندگانى دنیا به جز متاعى فریبنده نخواهد بود...
علی کوچولو امروز مهمان خانه مان است... در حیاط نشسته ایم و منوپولی بازی می کنیم... با علاقه عجیبی بازی می کند... هر بار که می خواهد تاس بیاندازد اول شماره لازم برای رسیدن به خانه شانس را می شمرد و بعد دستانش را می برد نزدیک دهانش... تاس داخلش را تکان می دهد و چند بار پشت سر هم با تمام قلبش می گوید خدایا 5 بیاد... خدایا جون 5 بیاد... 5 بیاد ... تو رو خدا 5 بیاد...
و من آرام لبخند می زنم و محو این حرکتش می شوم... در دلم می گویم یعنی تو هم روزی در این فرآیند بزرگ شدن خدایت را گم می کنی... می دانی علی جان بزرگ شو اما خدایت را گم نکن... نگذار که این دنیا تو را همچو من در خود فرو ببلعد... علی جان گوش نکن به صدای نخراشیده نفست که این روزهای هنوز بزرگ نشده... نمی دانم تو زود تر بزرگ می شوی و رشد می کنی یا نفست...
می دانی علی جان این صدایی که در قلبت می شنوی را خوب به خاطر بسپار، این همان صدایی است که همیشه باید به آن گوش بسپاری... به آن صدایی که در آینده کم کم سر و کله اش پیدا می شود گوش نکن... همان که وقتی کاری انجام می دهی شروع می کند به تعریف و تمجید... از بدی های دیگران و خطاهایشان می گوید... همچو آدمی خاله زنک می نشیند و مدام پشت سر این و آن حرف می زند... اگر به حرفش گوش کنی کم کم صدایش با صدای تو یکی می شود و همان حرف های او را تکرار می کنی...
خانه قلبت را بزرگواررانه به او واگذار نکن علی جان... فریب این متاع غرور را نخور...
بازی را به طرز دهشتناکی به او می بازم...
* آیه 185 سوره مبارکه آل عمران...
در راستای جمع هایی که آدم هاش یکدیگر را چند ساعتی از دنیا غنیمت میگیرند؛ خاطرات فرد مسئولی در جامعه:
..در بحبوحه‌ی کار، انسان تهی می‌شود. یک مقداری باید در وسط این گرماگرمِ کارهای اجرائی، آسمانی شد، خدائی شد، بالا رفت، سبک شد و دوباره برگشت. بنده یک وقتی مثال می‌زدم به این آبی که از آسمان می‌آید پاکیزه و طاهر و طیب، بعد توی این استخرها و توی این دریاها و دریاچه‌ها آلوده می‌شود؛ بعد از آلوده شدن، باز تبخیر می‌شود، می‌رود بالا؛ دوباره پاکیزه می‌شود، برمی‌گردد. برویم بالا و پاکیزه شویم و برگردیم. من و شما خیلی احتیاج داریم.
ما از دورانی که در قم بودیم، یک رفیقی داشتیم که از لحاظ معنوی خیلی من به او دلبستگی داشتم؛ از جلسات ایشان - جلسات دوستانه‌ی دو نفری، سه نفری که می‌نشستیم با هم گعده‌های طلبگی می‌کردیم- من خیلی بهره می‌بردم؛ از معنویات او، از خلقیات او، از گفتارها و رفتارهای معرفتی او. ایشان را سالها ندیده بودیم؛ چون رفته بود نجف و ما هم که اینجاها مشغول بودیم، سرگرم بودیم. بعد از آن‌که من رئیس جمهور شده بودم، ایشان به ایران آمده بود. یک وقت تصادفاً ایشان را دیدم، گفتم رفیق! من الان به تو احتیاجم بیشتر از آن وقت است. من حالا رئیس جمهورم؛ آن وقت یک طلبه‌ی معمولی بودم. قرار گذاشتیم که هر هفته‌ای، دو هفته‌ای یک بار بیاید پیش ما؛ و همین جور هم بود تا از دنیا رفت؛ رحمة اللَّه علیه. ما نیاز داریم. هر کدام مسئولیت‌مان بیشتر است، نیازمان بیشتر است. «آنان که غنی ترند، محتاج ترند» به این جلسات اخلاقی، به این جلسات معنوی.
ممنونم. خیلی خوب بود :)
ببخشید موضوع پست را به حاشیه راندم؛
این مطلب خودش آنقدر کشش دارد که به حاشیه نرود.
یکی از آیات قرآنه که دهانم بعد از خوندنش باز موند.یعنی وقتی برای اولین بار خوندمش.نکته جالبش اینه که ابتدای آیه اومده کل نفس ذائقه الموت و آخرش تذکر داده شده حواستون باشه که این دنیا.....
نزدیک به این مفهوم رو در آیه ای دیگر از قران هم اومده
وَمَا الْحَیَاةُ الدُّنْیَا إِلاَّ لَعِبٌ وَلَهْوٌ وَلَلدَّارُ الآخِرَةُ خَیْرٌ لِّلَّذِینَ یَتَّقُونَ أَفَلاَ تَعْقِلُونَ ﴿32﴾ انعام
تفسیر نور:
اگر دنیا مزرعهى آخرت قرار نگیرد، بازیچه مىشود و مردم مانند کودکانى که سرگرم به اسباب بازىهایى چون مال و مقام و مانند آن شدهاند.
برای مطالعه ی بیشتر نگاه کنید:
http://tadabbor.org/default.aspx?page=tadabbor&SOID=6&AYID=32&TPIV=T2