بهار طبیعت...

به انتظار بهار نشسته ام... این یکی که می آید بهار طبیعت است... روزهای نفس کشیدن زمین... 

درست یادم نیست که داستان مربوط به کدام ایستگاه مترو می شد... بر روی پله های برقی تنها سایه من با موسیقی آرام چرخ دهنده ها پایین می آمد... همه حواسم رفته بود به نقطه انتهایی، به نور سبز رنگی که پله ها را یکی یکی می بلعید، به فاصله ای که هر لحظه کمتر و کمتر می شد... برایم کلام مولا علی (ع) تداعی شده بود... هر تنفس‌ انسان‌ گامیست‌ که‌ بسوی مرگ‌ بر میدارد... مرگی که انسان را به سوی خویش می کشد... یعنی چند سال دیگر باقی مانده... یکی که گذشت...

تولد و مرگ قرابت غریبی با هم دارند... دفتر سال گذشته را ورق می زنم، آرشیو وبلاگ هم کمک خوبی است... دلم غنج می رود از شیرینی برخی صفحات، دوستان جدید، لحظه های ناب همراهی...و بعد یک آه بلند... طاقت گشودن برخی صفحات را ندارم... پرسش ها و چالش هایی لا به لای این اوراق باقی مانده... چند صفحه را جدا می کنم و می گذارم داخل جیبم، نباید بایگانی شوند...

حال با یک بغل امید به انتظار سالی دیگر نشسته ام... شاید امسال بهار شود...

...

پ.ن:

از انفجارهای مهیب امشب، ما و شیشه های خانه جان سالم به در بردیم، گرچه فشار خون مادر بزرگ رسیده بود به 18 ... خدا را شکر به خیر گذشت... ساعت نزدیک 11 است و هر از گاهی صدای انفجار بلند می شود... جوانند و دلم نمی آید نفرینشان کنم... موضوعی که به راحتی در نظرشان مغفول مانده حقوقی است که ضایع می کنند، همان حقوقی که نامش حق الناس است... حق نگرانی های امشب مادربزرگ... تعداد دفعاتی که از جا پریدند... حق کارگر شهرداری که باید تپه به جا مانده از زباله های 4 سطل مکانیزه ای که درست وسط چهارراه آتش زدند، را جمع کند... حق مامور آتش نشانی که تا آمد به نارنجک بستنش... حق همه آنهایی که امشب برایشان یک کابوس شده بود...