حکایت جوانمردان و رستگاران عالم...

-- امام خمینی را همیشه دوست داشتم؛ از کودکی به سبب علاقه خاص مادر جایگاه خاصی در ذهن و قلبم داشتند. از وقتی کتاب چهل حدیث را می خوانم اما این احساس دچار تغییرات بنیادین شده. دیگر تنها محبت به انسانهای بزرگ نیست. حال شاید کمی درک کنم احساس آنهایی که در جماران هنگام دیدن چهره شان از صمیم قلب اشک می ریختند ... محبتی است به فردی که به راستی پا از دایره خود بیرون نهاده.... ادای احترام به مجاهد پیروز میدان مبارزه با نفس... قلبشان اینقدر صیقل خورده که تلالو روشنی اش از نگاهشان پیداست... اینقدر مطالب این کتاب را با خضوع، فروتنی و درک عمیق نوشته اند که در جان آدمی رسوخ می کنند... سلام خداوند و رحمت بیکرانش بر او باد...

-- سومین هفته ای است که صبح های پنجشنبه و یا جمعه با جمعی از دوستان عزیز به مزارشان می رویم. داخل که می شوم عطر گل مریم فضا را پر کرده، نشانی است از خوش ذوقی زائری که پیش تر مهمانشان بوده. با پایان یافتن ماه صفر، پرچم های مشکی را از دیوار ها برداشته اند و فضای داخل حسابی مرتب و تمیز شده. کتابخانه آن گوشه هم باید نو باشد. می بینید چه منظره زیبایی دارد آن بالا... باتری موبایم اجازه نداد که از داخل هم عکسی بیاندازم.

حتی در این هوای سرد و با مسیری پر از برف هم چراغ خانه شان روشن است و میهمان دارند...  صفای خانه شان نمک گیر می کند... به دور از هیاهوی این شهر، به دور از اینهمه تجمل و دیوانگی... همچو اصحاب کهف دوری جسته اند از حب دنیا ...

"وخورشید را بینى که چون بر آید از غارشان به طرف راست مایل شود و چون فرورود به جانب چپ بگردد، و ایشان در فراخنا و قسمت بلندى غارند، این از آیه هاى خداست هر که را خدا هدایت کند او هدایت یافته است و هر که را خدا گمراه کند دیگر دوستدار و دلسوزى و رهبرى برایش نخواهى یافت." [1]

اگر خداوند توفیقش را نصیبمان کنند انشا الله هر هفته برای خواندن دعای عهد مهمانشان شویم. تا به حال نخوانده بودم این دعا را، بسیار زیباست... برنامه مان برای خانم هاست و اگر فرصت داشتید خیلی خوشحال می شویم از همراهیتان.

خب این هم عکس داخل که یکی از دوستان انداخته بودند. 

[1] آیه 17 سوره مبارکه کهف