بردگان کوچک شهر ما

ساعت نزدیک 4 بعد از ظهره و من تازه رسیدم کتابخانه. اصلا حال و حوصله درس را ندارم.

چند روز پیش در میدان انقلاب از جلوی کودک دستفروشی رد شدم که لباس گرم نداشت. قبلا دیده بودمش به همراه دختری و یک پسر کوچک که همیشه با هم کناری می نشستند. ابتدا بی تفاوت از روبرویش گذشتم اما لحظه ای بعد فکر کردم که وظیفه یک مسلمان در برابر این فرد چیست به عنوان مثال اگر پیامبر و یا حضرت علی از کنار این کودک عبور می کردند چه عکس العملی نشان می دادند... در آن حوالی هرچه گشتم لباس فروشی مناسبی که لباس بچگانه داشته باشد پیدا نکردم و این ماجرا گذشت...

امروز صبح باید کارت امتحان GRE را می گرفتم، وقتی در خیابان از جلوی مغازه لباس بچگانه رد شدم، یاد آن روز افتادم و تصمیم گرفتم تا فرصت باقی است کار نیمه تمام آنروز را به پایان برم. وقتی از مغازه آمدم بیرون احساس عجیبی داشتم. مطمئن نبودم از کاری که انجام دادم و نگران بودم که این لباس ها براشون دردسر ایجاد کند و یا خیلی زود ازشون بگیرند و کارم نه تنها بی فایده باشد بلکه دردسر ساز هم شود.

در میدان انقلاب هر چه گشتم پیداشون نکردم. بر روی پل عابر، کودک فال فروش دیگری را یافتم و  ازش نشانی آنها را پرسیدم، گفت که هنوز نیامده اند. کم کم داشتم مطمئن می شدم که کار اشتباهی کردم چون اینها یک گروه اند و خریدن این لباس ها برای تنها دونفرشون مطمئنا مشکل زا بود. یکی از کاپشن ها را به همین فرد دادم و همینطور که مشغول صحبت بودیم مردی حدود 40 ساله، با ظاهری بسیار مرتب اما رفتاری بسیار خشن که روی فاگین را سفید کرده بود از کنارمون رد شد و با تشر بهش گفت که برو دنبال کارت بچه. هنوز حرفش تمام نشده بود که بچه بیچاره با عجله راهش را گرفت و رفت.

اینجا بود که تازه معنی حرف افرادی که می گفتند به این بچه ها پول ندهید برایم روشن شد. این بچه ها بردگان شهر ما هستند، کودکانی که تمام زندگیشان به تاراج رفته... باید ظاهر آن مرد را می دیدید تا به واقع متوجه تجارت و بهره کشی آنها از این کودکان بشوید.

خلاصه من  ماندم و یک کاپشن پسرانه که هیچ مصرفی برایش نداشتم. تصمیم گرفتم به بهزیستی تحویلش بدم، از جانب آنها دیگر خیالم جمع بود که حتما استفاده مناسبی برایش پیدا می کنند. آدرسی که بهم دادند بهزیستی نرگس بود در پشت رستوران لوکس طلایی. از مرد مهربان دم رستوران نشانی را پرسیدم، با دقت برایم توضیح داد، راه افتادم در مسیر ساختمانهای بلند و زیبای آن خیابان، در میان این ساختمان های چند میلیاردی و در انتهای کوچه ای بن بست ساختمان فرسوده و قدیمی بهزیستی همچون وصله ناجوری نشسته بود.

موقع تقدیم کاپشن، احساس می کردم که خیلی ناقابل و کوچک است اما آنها گفتند که اتفاقا بچه ها کاپشن لازم داشتند، یک نفر خرید 6  عدد را تقبل کرده که با این نیازشان تکمیل می شود. خوشحال شدم از اینکه مورد استفاده مناسبی برایش پیدا شده بود. وقتی دوباره از جلوی رستوران گذشتم همان آقای مهربان ازم پرسید که پیدا کردم راه را و وقتی پاسخ مثبت دادم بهم تعارف کردند که بفرمایید ناهار. گرمای مهربانی اش در این هوای تقریبا سرد بسیار می چسبید.

در راه که بر می گشتم نگاهم به چهره تلخ فقر در این شهر پر از درد اندکی تفاوت داشت. شاید بهتر حس می کردم رنج این بردگان کوچک و زندگی تباه شده شان را... ظلمی که شب و روز آنها تجربه می کنند و من حتی توان تصور کردنش را هم ندارم...  جای زخم روزهایی که بی خیال از حال این جماعت تنها به فکر نیازهای خود بودم بیشتر تیر می کشید... و چقدر نزدیک اند و من از حالشان غافل... چقدر محتاج اند، حتی محتاج یک هدیه کوچک، حتی اگر مادی نباشد محتاج اندک حمایتی ...

قبلا در مجله خوانده بودم که این بچه ها در بهزیستی نمی مانند و فرار می کنند... نمی دانم مقصر کیست... دولت، مردم یا جماعتی که از مسلمانی تنها نامش را یدک می کشند ... شاید اگر حمایت مردم از بهزیستی بیش از این باشد توانایی آنها در حمایت از این بچه ها بیشتر شود... باید کاری کرد... البته اگر این باید نیز، کنار چندین باید دیگر در بخش بی خیالی بایگانی نشود...