درد را باید گفت یا نگفت... مسئله اینست...

ذهنم پریشان است و نمی دانم چه پاسخی برای پرسش هایش بیابم.

-- چند روزی است که بحث سخنان رهبری در خصوص ساختار سیاسی نظام نقل مجالس شده و من هر چه می گردم منبعی برایش نمی یابم که فیلتر نباشد. سکوت عجیبی است... از یکسو مدام می شنومَ که این سخنان فلان معنی را می دهند و تحلیل های شبکه های تلویزیونی خارج از ایران دهان به دهان می چرخند و از این سو هیچ اظهار نظری از دلسوزان نظام به گوش نمی رسد. 

-- تلویزیون روشن است و مادر بزرگ حسابی حوصله اش سر رفته. امروز کار خاصی نداشته اند و نشسته اند پای تلویزیون. تقریبا هیچ برنامه جالبی از صبح پخش نشده بجز یک فیلم هندی قدیمی و یا فیلم دیگری که من تحمل دیدن 10 دقیقه اش را نداشتم از بس ضعیف بود....

سریال "شاید برای شما اتفاق بیافتد" شروع می شود... داستان پسر جوانی است که با وجود داشتن همسر با دختران یتیم و یا بی کس و کار ازدواج می کند. ماجرای این ازدواج ها نقشه ایست از جانب او و همسرش برای پولدار شدن. پس از عقد همسر اولش ظاهر می شود و به دختر بیچاره می گوید که من همسر اولش هستم. عکس العمل این خانواده های فریب خورده هم مراجعه به دادگاه خانواده برای درخواست طلاق است. 

حال به اوج داستان می رسیم، قاضی به جای مجازات مرد به خانواده دختر ایراد می گیرد که چرا خوب تحقیق نکردید، این فرد کلاهبرداری کرده اما به این دلیل نمی توان حکم طلاق داد!! بروید رضایتش را جلب کنید. در اینجا خانواده دختر که فریب خورده اند و با آبرویشان بازی شده به جای مشاهده برخورد قانون با فرد خاطی، شروع به التماس از مرد جوان می کنند که تو را به خدا دختر ما را طلاق بده... او هم به نوعی درخواست 7 میلیون پول می کند تا طلاقش دهد. 

انتهای داستان اهمیتی ندارد که بدون حضور قانون، همسر اولش در یک اقدام جنون آمیز او را می کشد... خنجر تیز این داستان حرف های قاضی است و قانونی که هیچ حمایتی از خانم ها نمی کند. یک لحظه یخ می کنم... نکند این ماجرا درست باشد... نمونه های دیگری شنیده بودم اما این دیگر نوبر بود.... دادن حضانت به پدری که اعتیاد به شیشه دارد را شنیده بودم، همکار خواهرم بود و می خواست از همسرش جدا شود، اما  دادگاه شیشه را جزء مواد مخدر نمی دانست ...

چه حقیقت باشد چه نباشد، دلیل ساخت این سریال و پخشش را در روز جمعه نمی فهمم؟؟ نمونه دیگر سریال ستایش است که داستان یک زن تنهاست که حضانت بچه هایش را به او نمی دهند و پدربزرگش می تواند بچه ها را به آسانی از او بگیرد و او هیچ حقی در این میان ندارد ... حقوق نخوانده ام و نمی دانم آیا این داستان ها واقعیت ها و ضعف های نظام حقوقی ما را نشان می دهند یا نه، تنها می دانم اثر منفی آن در افزایش ناامیدی و ترویج نارضایتی بسیار است...

-- درد بسیار است و از درد سخن گفتن و بعضا غر زدن آسان. امشب یک لحظه بر خود لرزیدم... با خود گفتم چرا می خواهم در صورت رفتن باز به ایران بازگردم... آیا می توانم با برخی نا بسامانی ها کنار بیایم یا نه... اصلا به درستی پشت این نظام ایستاده ام یا نه... تنها چیزی که بدون هیچ فکری من را به ماندن می خواند خون شهدا و نام اسلام است... اینکه باید تا آخر بایستی و به دنبال آسایش و رفاه شخصی ات نروی... آنها ایستادند... تو هم باید بمانی ...

پ.ن 1: از گفتن درد می گویم و ذهنم می رود به دیار آبی، خاکستری، سیاه ... در شبان غم تنهایی خویش، عابد چشم سخنگوی توام... من در این تنهایی... من در این تیره شب جانفرسا، زائر ظلمت گیسوی توام...

و اما نظر جناب شاعر در خصوص گفتن درد و زدن حرف:

حرف را باید زد!

درد را باید گفت!

سخن از مهر من و جور تو نیست.

سخن از

متلاشی شدن دوستی است،

و عبث بودن پندار سرور آور مهر

سینه ام آینه ای ست،

با غباری از غم.

تو به لبخندی از این آینه بزدای غبار.

...

من چه می گویم،آه ...

با تو اکنون چه فراموشیها؛

با من اکنون چه نشستنها، خاموشیهاست.

تو مپندار که خاموشی من،

هست برهان فراموشی من...

حال به راستی حرف را باید زد؟؟