بازگشت به سرزمین تنهایی

--  از سفر بازگشتم و سوغات یک بغل دعای نیک آوردم. همسفر شدن با دوستی بسیار عزیز و مهربان شیرینیش را دو چندان کرد... و من بسیار شاکرم پروردگاری که نعماتش را بی حساب می بخشد...

-- تا انتهای این هفته بایستی کارم را تحویل بدهم و این روزها همچنان جسته و گریخته در خدمت شرکتم.

-- می خواستم از سفر بنویسم... از سفر به قطعه ای از بهشت... از احساس ژولیدگی در میان جمعی آراسته... از دعای کمیلی که نمی دانم چرا بر دلم ننشست ... از آقایی که در چند قدمی ما بر روی زمین نشسته بود و عجیب گریه می کرد، اشک هایش بند نمی آمدند و وقتی برخاست نای راه رفتن نداشت... از فاطمه و حانیه که کلی با جانماز من بازی کردند و نگاه متعجب فاطمه وقتی با موجودی شیطان تر از خودش مواجه شده بود... از چهره او در خواب که عجیب معصوم بود و من با وجود گیج خواب بودن دوست داشتم چشمانم را باز نگه دارم تا نگاهش کنم... از بی وفایی من که تمام راه برگشت را یکسره خوابیدم و تنهایش گذاشتم... از شکستن در برابر عظمت بندگان خوب خدا... از نفس عمیقی که لحظه آخر در سینه حبس کردم تا در بازگشت به دیار غربت نفسم باشد... از مهربانی صاحب خانه نمی نویسم که بزرگتر از آنست که در کلام گنجد ... از دلم و دردهایش نیز سخن نمی گویم که رازش را بهتر است تنها او بداند...

-- این روزها بحث اختلاس و مدیر عامل بانک ملی بسیار داغ است. در شرکت صحبت از این بود که آقای خاوری چه کرده و چه برده... هیچ فردی سند و مدرکی برای حرفش نداشت، تنها به این استناد می کردند که اگر مشکلی نبود بر می گشت، پس حتما مجرم است. نمی دانم برهان خلف در اثبات جرم نیز کاربرد دارد یا نه، تنها می دانم تا جرم فردی اثبات نشده نمی توان اینگونه به او تهمت زد و آبرویش را برد.

-- حس کودکی نوپا دارم که با ذوق و شوق چند قدم بر می دارد و بعد محکم زمین می خورد. باز دستش را با مهربانی می گیرد و بلندش می کند... تنها امیدوارم طوری زمین نخورم که کلا زمین گیر شوم... فالله خیر حافظا و هو ارحم الراحمین...