دوباره زندگی ...
از کارم استعفا دادم.
می خواهم به طور جدی برای دکتری آماده شوم که با این حجم کاری امکانش وجود نداشت.
بعد از فارق التحصیلی فردی از نزدیکانم بسیار توصیه می کردند که حتما مشغول به کار شوم. می گفتند دانشگاه دنیای ایده آل هاست و فضای کار سرزمین واقعیتهای نه چندان خوشایند وجود انسان. می گفتند تجربیاتی را که در محیط تجارت و رقابت با انسانها می آموزی هیچگاه در فضای دانشگاه نخواهی یافت. همیشه به سخنانشون گوش می دادم اما در ذهنم اصالت با علم و دانش بود نه تجربه، به این دلیل انگیزه خاصی برای کار کردن نداشتم.
حال اما تا حدود زیادی با حرفشون موافقم. حدود 8 الی 9 ساعت را با همکارانت می گذارنی و مجبوری ارتباطاتت را در سطوح مختلف هماهنگ کنی، انگار به نوعی با همکارانت زندگی میکنی... تجربه ارزنده ایست.
از این تجربه تقریبا کوتاه کاری چند درس مهم آموختم:
هیچگاه به گونه ای با افراد سخن نگو که عیب هایشان را در نظرشان بزرگ جلوه دهی. توجهت را بیشتر به نکات مثبت افراد معطوف کن تا خطاها و یا نقص هایشان. گمان نکن که داری در حقشون محبت می کنی و صادقانه هر اشتباهی که می بینی را گوشزد می کنی. اگر به درستی اشتباه فردی را به او نشان ندهی بیشتر از اینکه در حقش لطف کرده باشی آزارش دادی.
بی مورد شوخی نکن!! یعنی حرف ناخوشایندی را به فردی نگو و بعد بگو جنبه داشته باش شوخی کردم. خودت هم می دانی که شوخی نکردی!!
انسانها موجودات بسیار ساده ای هستند و تشنه محبت و احترام. اگر می خواهی از سر خیر خواهی به فردی تذکری بدهی این کار را در کمال احترام و محبت انجام بده. یک تعریف کوچک، یک احوالپرسی گرم و ساده و یا محبتی بدون انتظار اثر شگفت انگیزی بر روی افراد دارد.
خیلی مواظب زبانت باش!! بد دشمنی است.
از سر صمیمیت و صداقت عیب های خودت را بلند بلند به دیگران به خصوص به مدیرت نگو!! بعدا که چند بار به همین سخنانت ارجاع داد و دو تا عیب دیگر هم به آنها اضافه کرد اوقاتت حسابی تلخ می شود. مثلا نگو که من کلا همیشه از اول مدرسه دیر رفتم و یا اینکه خیلی موجود منظمی نیستم و از این قبیل موارد .
خلاصه در یک کلام انسان عاقل زیاد سخن نمی گوید!!
راستی نظم هم در کار چیز خوبی است. تازه داشتم راه می افتادم ... حیف شد.
دلم برای همکارام تنگ می شه... بهشون عادت کردن بودم.
