نوشته های یک ذهن تب دار

تب دارم... احساس سبکی عجیبی می کنم....رنگم پریده...

احساس می کنم یکی دو سانت از زمین کنده شدم... احساس ضعف، سبکی، سرگیجه و استشمام نسیم مرگ تن...

دراز کشیده ام و فیلم هامون را می بینم... من را می برد به دوران کودکی... صحنه پاشیدن رنگ بر روی بوم بیشتر از بقیه در ذهنم مانده... و هامون که از ابراهیم خلیل می گوید... و دوستش از اینکه چگونه پدر ایمان شده... چگونه در چهار روزی که برای قربانی کردن اسماعیل سپری کرده لحظه ای شک نکرده و قدمی باز نگشته... قربانی کردن ... چه کلمه غریبی ... قربانی کردن عزیز ترین ها... 

چند وقت پیش جوش عجیبی در گردنم ظاهر شده بود، احساس می کردم که نوعی تومور است... دو روز پیش یکی دیگر هم ظاهر شد... ظهور این دو میهمان ناخوانده در خیالات دور و درازی مرا غرق کرد ... تصویری از بیمارستان و من که بر روی تخت دراز کشیده ام... لحظه وداع با عزیزان ... بغض کردم ... خواهرم بعد از معاینه گفت که هیچی نیست، نگران نباش رفتنی نیستی، یک جوش ساده است و سرما خوردگی که زود خوب می شود... شاید بهتر بود می گفت خوشحال نباش...

پ.ن:حضرت سجاد می فرماید: «و عمرنی ماکان عمری بذله فی طاعتک فاذا کان عمری مرتعا للشیطان فاقبضنی الیک قبل ان یسبق مقتک الی او یستحکم غضبک علی ؛ خدایا تا وقتی عمر من در راه اطاعت تو صرف می شود، عمرم را طولانی و دراز فرما، اما اگر عمرم، چراگاه شیطان و محل برآوردن شدن خواست های او گردید، قبل از آن که خشم تو مرا در بر گیرد و به غضب تو دچار گردم، جانم را بگیر (صحیفه سجادیه، دعای مکارم الاخلاق)