اندر مقوله بحث کردن

بحث کردن... یا شاید بهتر باشد تبادل نظر بخوانمش....

چند وقتیست که با تعدادی از همکاران شرکتمون درمورد مسائل مذهبی و عقیدتی بحث می کنیم. نامم را گذاشته اند زلال احکام. گاهی ترس عجیبی در صحبت کردن باهاشون دارم... می ترسم که حرف اشتباهی بزنم و به جای رفع مشکل موارد جدید تری را هم به شبهات اضافه کنم... البته این مدل صحبت ها یک ویژگی دارند که این ترس را کاهش می دهند، اصولا افراد به حرف های یکدیگر گوش نمی دهند. تنها در حرف های طرف مقابلشون به دنبال نکته ای برای تایید عقاید خودشون و یا زیر سوال بردن عقاید طرف مقابل استفاده می کنند. 

یکی از نکاتی که بحث را به بن بست و جدل می کشاند برتر دیدن خود از طرف مقابل است. اینکه این احساس را در فرد ایجاد کنی که می خواهی او را از گمراهی نجات بدهی و خودت را بسیار برتر و محق تر از او می دانی. انتقال این حس سبب می شود که فرد در حالت دفاعی قرار گیرد و به مقابله برخیزد. اگر از یک حقیقت سخن به میان می آید بهتر است از آن حقیقت گفته شود نه از خود فرد. فروتنی در بحث شاید موجب شود که افراد بیشتر گوش دهند و کمتر جدل کنند.

با یکی دیگر از دوستان داشتیم در مورد امر به معروف و نهی از منکر صحبت می کردیم. به او گفتم اگر برایمان مسجل شود که چنین وظیفه ای بر دوشمان قرار گرفته و نسبت به آن بایستی پاسخ گو باشیم، آنوقت تنها به افراد تذکر نمی دهیم و یا ارشادشان نمی کنیم... آنوقت در اکثر کارهایی که انچام می دهیم این نکته را در نظر می گیریم که رفتار و کلام روزمره ما یکی از مهترین عوامل اثر گذار در دیگران است. اگر این مسئولیت را حس کنیم بیشتر به برخی مسائل توجه می کنیم و رفتار ما شاید به تقوا نزدیک تر باشد.

پ.ن 1: رسول الله صلى الله علیه و آله:

تَمامُ التَّقوى اَن تَتَعَلَّمَ ما جَهِلتَ وَتَعمَلَ بِما عَلِمتَ؛

تمام و کمال تقوا این است که آنچه را نمى دانى بیاموزى و بدانچه مى دانى عمل کنى.

پ.ن 2: شکر می گویم... شکر می گویم که با مفهوم صبر آشنا شدم... و شاید به لطف خدا دارم آن را حس می کنم ... و براستی چقدر شیطان نزدیک است و آماده ایجاد طوفان در دل آدمی...