تقوا... واژه ای که خوشتر از آن نشنیده ام...

انشالله چند مطلب آینده را اگر عمری بود درباره تقوا خواهم نوشت. عجیب فکرم را مشغول کرده. احساس می کنم اشتباهاتی که در زندگی مرتکب شدم ریشه در همین کلام دارند. زمانی بود که گمان می کردم عشق سخنی است که از آن خوشتر نشنیده ام، احساس می کردم از من انسان بهتری می سازد... روحم با کمک آن پر می کشد به آسمان ها... اینقدر این احساس برایم عزیز بود  که تصور زندگی بدون عشق، باوری بس عجیب بود.

پس از گذشت زمان، احساس کردم که خود عشق اصالت و زیبایی هایش از معشوق مستقل است. این احساس آنقدر با عظمت است که وصل یا جدایی اثری در حالاتش ندارد. همیشه در درونت جاریست و روحت را نوازش می کند. محبتی در قلبت شکل می گیرد که احساس می کنی وسعتش بسیار است و می تواند سیراب گر تشنگی هایت باشد...

بعد تر به ناگاه دانستم که زیبایی عشق ریشه در مفهوم دیگری دارد. عشق بدون تقوا می شود یک حس گرایش شدید... شاید حتی نوعی از اعتیاد... آن روحی که به این گرایش شدید قلبی عظمت و زیبایی می بخشد تقوا است... این که از خود می گذری و در وجود دیگری غرق می شوی...

پس از آن دانستم که برای رشد کردن و سرشار شدن از زیبایی ... در هر مسیری و در هر عملی... بایستی تقوا را جستجو کنم. اینگونه دیگر نه هراسی وجود دارد و نه اندوهی... آرامش مطلق حکمفرما است در این سرزمین....  در تک تک لحظات وجودت از شادی و نور سرشار می شود... و عشق تنها یک جلوه از این روح با عظمت است...

پ.ن:

امام على علیه السلام:

اِنَّ التَّقوى مُنتَهى رِضَى اللّه  مِن عِبادِهِ وَحاجَتُهُ مِن خَلقِهِ فَاتَّقُوا اللّه  الَّذى اِن اَسرَرتُم عَلِمَهُ وَاِن اَعلَنتُم کَتَبَهُ؛

نهایت خشنودى خداوند از بندگانش و خواسته او از آفریدگانش تقواست، پس تقوا از خداوندى بکنید که اگر پنهان کنید مى داند و اگر آشکار سازید مى نویسد. (کنزالعمال، ج10، ص143، ح28731)