منِ او

اوه اوه... چقدر خاک گرفته اینجا... صاحب خانه اش دل نوشتن نداشت...

کتاب "منِ او" را خواندم. رمان ها ایرانی به دلیل نزدیکی بیشتر با فرهنگ و عقایدمان جذابیت بیشتری دارند. یک کتاب دیگر را هم دارم می خوانم اما برایم اینقدر جذاب نیست، ابر قورباغه و پای عسلی. این قسمت از کتاب "من او" را خیلی دوست داشتم... دوست داشتم اینجا ثیتش کنم...

"... جوانی که به عاشقی شهره بود به خدمت شیخ رسید. شیخ ورا گفت که به پندارت عشق خاتون از عشق به خداست؟ جوان گفت شمه ای از آن است. در طشت آب نقش ماه می بینم. شیخنا فرمودش اگر گردنت دمل نداشت، سر به آسمان می کردی و بی واسطه ماه را می دید.

علی لبخند زد. به حوض آب خیره شد. عکس خورشید توی حوض افتاده بود. درویش به خنده گفت:

تو هم نقش خدا را در مهتاب می دیدی؟

علی خندید و گفت:

عکس خورشید را در حوض می بینم... به خورشید نمی توان زل زد. چشم را می زند، اما به عکسش توی حوض می توان نگاه کرد...

این بار نوبت درویش بود که بخندد. 

-بدان علی من با تو هم رای هستم. مهتاب را دوست بدار، وقتش که شد با او وصلت کن اما همیشه دوستش بدار!!

- کی؟

- هر زمان که فهمیدی مهتاب را فقط برای مهتاب دوست داری با او وصلت کن.

- یعنی چه مهتاب را به خاطر مهتاب دوست بدارم؟

- یعنی در مهتاب هیچ نبینی جز مهتاب. اسمش را نبینی، رسمش را هم.

- مهتاب بدون رسم که چیزی نیست. مهتاب باید موهایش آبشار قهوه ای باشد، بوی یاس دهد...

- اینها درست! اما اگر مهتاب را اینگونه دوست بداری یک بار که تنگ در آغوشش بگیری می فهمی که همه زن ها مهتاب هستند... یا اینکه حکما هیچ زنی مهتاب نیست. از ازدواج با مهتاب همانقدر پشیمان خواهی شد که از ازدواج نکردن با او.... هر وقت مهتاب چیزی نبود و هیچ بود با او وصلت کن! آن روز خودت هم هیچ نیستی... آن روز خودم خبرت می کنم....

علی قبول کرد... درویش سر علی را بوسید و در گوشش چیزی گفت....

...شبی در پاریس که فاصله ام با مهتاب یک دستگیره در بود... خوابم نمی برد. از جا بلند شدم. صدای درویش در گوشم بود. در خودم فریاد کشیدم درویش خبرم کن دیگر! الان وقتش است... اما می دانستم که مهتاب را به خاطرخودش نمی خواهم... چراغ هال روشن شد. مهتاب بود. صدایش گرفته بود، به من گفت: مرا دوست نداری؟

- هیچ کس به قاعده ای که من تو را دوست دارم کسی را دوست نداشته است...

- علی من دلم برایت می سوزد. تو چرا باید اینقدر زجر بکشی. این جور عاشقی زجر کشیدن است دیگر...

چیزی نگفتم. جلو آمد. دستش را توی موهایم فرو برد... سرم را عقب کشیدم. دست مهتاب به من نمی رسید. انگار عصبانی شده بود فریاد کشید: اصلا تو می دانی نفس درون یعنی چه؟ اگو یعنی چه؟ ... نوبت من بود که داد بکشم. داد کشیدم و گفتم، آنچه را درویش در گوشم گفته بود... مَن عَشّقَ فَعَفّ ثُم ماتَ ماتَ شَهیدا!!

از لوطی گری به دور است اگر ننویسم درویش عاقبت شبی به من خبر داد که وقتش رسیده... شبی دور و بر سال 67... سال موشک باران... فی الفور با مهتاب تماس گرفتم و گفتم فردا عقد خواهیم کرد... پیرزن چه ذوقی کرد... پس بالاخره بعد از نیم قرن سر عقل آمدی...

صبح راه افتادم به سمت آپارتمان مهتاب و مریم... از روی در به داخل حیاط رفتم. در روی زمین بود. بدون هیچ انتخابی ... توی یک شهر ده میلیونی صاف سرش را - سر کریه و بی مویش را که به سر یک ماهی گندیده می مانست- انداخته بود و با آن قامت نخراشیده مهمان آن دو شده بود. اولین نامحرمی بود که موهای آندو را می دید. حکما نامحرم بود، مگر می شد موشک زن باشد؟ "

پ.ن: شیر دلی شدم!! الان ساعت 12:35 دقیقه نیمه شبه و من در خانه تنها هستم. نزدیکه نیم ساعته که برق ها قطع شده اند و من با آرامش پای لپ تاپ نشسته ام و مطلب می نویسم... فقط نمی دانم با این گرما بدون کولر چگونه بخوابم؟!!