ازدواج سلطنتی یا دردنامه ای برای انسان

جلوی کیوسک روزنامه فروشی ایستاده بودم که جلد مجله ۴۰چراغ توجهم را جلب کرد. تصویری از شاهزاده انگلیسی و همسر آینده شون بود که  این روزها داستان مدل لباس و کفش و هزینه های مراسمشون نقل زبان هاست...

رسیدم خانه... تا صفحه یاهو را باز کردم در گوشه سمت راستش این تصویر را دیدم

هر چه فکر کردم مناسبتی برای کارتون سیندرلا به ذهنم نرسید، یکهو یاد همان عروسی کذایی افتادم... عروسی سلطتنی... داستان ازدواج یک شاهزاده دیگر که انگار برای برخی از مردم جهان خیلی سوژه جالبی است. شاید برای برخی تداعی گر داستان های کودکی و یا به قول خودشان همان داستان های جن و پری باشد.

 گاهی از این دنیا خنده ام می گیره، خنده ای که بیشتر شبیه گریه است... درک جذاب بودن این موضوع تا این حد، برام دشواره... به کجا داریم می رسیم و از نام انسان چه می خواهیم بر جای بگذاریم... چشم بر روی اینهمه رنج و ستم می بندیم و برای پر کردن دنیای خالی از معنویتمان پناه به چنین خوشی هایی می بریم... دردناکه... واقعا دردناکه...

نمی دانم تعریف انسان چه خواهد شد....

انسان موجودی است که بر مبنای لباس ها، محل زندگی، زیبایی ظاهری و یا به صورت کلی داشته هایش از منابع مادی ارزش گذاری می شود...

انسان موجودی است که یکی از هیجان انگیز ترین و پر افتخارترین اتفاقات در زندگی اش دعوت شدن به مراسم عروسی یک شاهزاده انگلیسی است...

انسان موجودی است که از گرسنه بودن همسایه اش ککش هم نمی گزد...

انسان موجودی است که دیگر دست های پینه بسته و صورت آفتاب سوخته ندارد... تمام تلاشش بر این است که کمتر زحمت بکشد و بیشتر مصرف کند و تا می تواند جوان به نظر برسد...

انسان موجودی است که دیگر از دیدن رنج دیگران احساس دردمندی نمی کند، آخر زندگی هر فردی به خودش مربوطه و من وظیفه ای در قبالش ندارم... فراموش می کند که در کنارش عده ای دارند کشته می شوند...

پ.ن: داشتن یک هم زبان که حرف هایت را بفهمد نعمت بزرگیست... امروز با خواهر یکی از دوستانم صحبت می کردم و احساس بسیار خوبی داشت هم کلام شدن با فردی که حرف هایم را درک می کرد و بدون زیر سوال بردنشون و یا خرده گرفتن بر آنها می پذیرفت و یا نظرش را اعلام می کرد. آرام شدم... بسیار آرام...بایستی زکات این آرامش را بپردازم... هر آنچه برای زکاتش می خواهید طلب کنید و ببخشید برای تمام روزهایی که نتوانستم آرامش هدیه کنم....

پ.ن 2: برنامه راز را نیم نگاهی می کردم... مصاحبه ای پخش کرد از کشاورزانی که به خاطر خشکسالی با مشکلات زیادی دست به گریبانند... یکی از آنها گفت من با بیلم در راه خدا جهاد می کنم، هم به خودم نفع می رسانم و هم به خلق خدا. در پایان گزارش، همه آنها دست های پینه بسته و ترک ترکشان را به دوربین نشان دادند... من یک نگاه به دست هایم کردم... هیچ ردی نبود... جای هیچ زخمی از جهاد در راه خدا بر رویش نقش نبسته بود... شرمنده شدم از دیدنشون....