بخشی از وصایای حضرت علی(ع) به امام حسن (ع)

اولین باری که این وصایا  را خواندم خیلی در من اثر گذاشت...

"فررندی که دل به آرزوهای محال سپرده و پای در مسیر نیستی نهاده...

در تیررس بیماری ها نشسته و وامدار روزگار گشته...

آماج مصائب اندوهبار قرار گرفته ...

به بندگی دنیا درآمده و به تجارت غرور مشغول گشته ...

بدهکار وادی فنا شده و تن به اسارت مرگ داده ...

 زمین خورده و خاکمال شهوت ها شده و جانشین مردگان گردیده است..."

"ای فرزند جانم! در آنچه میان تو و دیگران است، خودت را میزان قرار بده... و ستم مکن همچنانکه دوست نداری بر تو ستم شود و خوبی کن همچنانکه دوست داری با تو خوبی کنند....

و از مردم بگذر، آنسان که دوست داری از تو بگذرند.

و نگو آنچه نمی دانی، هر چند کم باشد آنچه که می دانی.

و بدان که پیش راهی است دور و دراز و سختی و مشقتی جانگداز.

در این مسیر به تلاش و طلبی جانانه محتاجی و توشه ای که تو را به مقصد برساند، بی آنکه پشتت را سنگین گرداند.

و به هوش باش که بیش از طاقتت بار برنداری و بر پشتت نگذاری تا سنگینی اش تو را بیازارد و به ستوه آورد.

و اگر به فقیر و مستمندی دست یافتی که حاضر شد بار تو را بر دوش کشد و فردای قیامت که تو به آن محتاجی  تمام و کمال به دستت برساند، وجودش را مغتنم بشمار و بارت را بر دوشش بگذار. چه بسا آن زمانی که طالب آنی یافتنش را نتوانی.

... اهل دنیا سگانی هستند که پیوسته پارس می کنند و درندگانی که مدام زوزه می کشند و با خشم و نفرت به یکدیگر یورش می برند...

قدرتمندانشان ضعیف تر را می بلعند و بزرگترشان بر کوچکتر سلطه می یابد.

دنیا به کوره راهشان می راند و چشمشان را از روشنایی هدایت می پوشاند."