جور دیگر باید دید و یا اندیشید...

یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا اجْتَنِبُوا کَثِیراً مِنَ الظَّنِّ إِنَّ بَعْضَ الظَّنِّ إِثْمٌ. (حجرات: 12)

ای اهل ایمان، از بسیاری از گمان ها دوری کنید که برخی گمان ها معصیت است.

امروز برای کاری از خانه خارج شده بودم که پول نقد کم آوردم. به هر عابر بانکی که سر زدم یا پول نداشت، یا صف طولانی مقابلش بود و یا اینکه به کارتی به جز کارت همان بانک پولی پرداخت نمی کرد. بعد از طی مسافتی نسبتا طولانی، بالاخره یک بانک صادرات پیدا کردم. در مقابلش تعدادی از مردم در صف ایستاده و یا روی حاشیه دیوار بانک نشسته بودند. وقتی پرس و جو کردم گفتند که دستگاه پول ندارد و منتظر شارژ دوباره دستگاه هستند. من هم از سر ناچاری در انتهای صف ایستادم.

اظهار نظرات افرادی که جلوتر از من بودند برایم خیلی جالب توجه بود، یکی می گفت "احتمالا پول ندارند و دارند ما را معطل می کنند که برویم"... دیگری می گفت که "پول را در جایگاه مخصوصش گذاشته اند اما احتمالا مدیر در شان خود نمی بیند که خودش پول را بیاورد و دارند به دنبال یک کارمند برای حملش می گردند"..." اصلا خوششان می آید که مردم را اذیت کنند"... همینطور پشت سر هم می گفتند. هیچ کدام فکر نمی کردند که شاید خوششان نمی آید مردم را اذیت کنند و به دلیل ترافیک آخر سال مشکلی در شارژ مجدد رخ داده.

چند روز پیش در سایت خبری خواندم که مردم شهر فوکوشیمای ژاپن به دلیل اینکه هنوز دستور ترک شهر از سوی مسئولان داده نشده شهر را خالی نکرده اند. در این مقاله از اعتماد عجیب مردم ژاپن له دولتشان خبر داده بود (البته نمی دانم چقدر معتبر است). اعتمادی که این روز ها در بین مردم کشورم زیاد نمی بینم. 

نه تنها اعتماد و خوش گمانی به دولت، که این اعتماد را در سطوح دیگر جامعه هم به سختی می توان یافت. افراد به جای اعتماد و علاقه، بیشتر همدیگر را کنترل می کنند. اعتماد پدران و مادران نسبت به تصمیمات فرزندانشون، دوستان نسبت به هم و در محیط کاری هم مدیر و کارمند نسبت به یکدیگر. دلم برای عشق و اعتماد ورزیدن تنگ شده، از این دنیای سرشار از محاسبه گری و بدگمانی دلگیر می شوم... دلم برای گفتن برخی جملات تنگ شده... جملاتی که پشت دیوار هایی از جنس منطق و حسابگری زندانی شده اند.... (این جملات آخر خیلی به موضوع مربوط نبود یکهو پریدند و آمدند این وسط).

«لا تَظُنُّنَّ بِکَلِمَةٍ خَرَجَتْ مِنْ اَحَدٍ سُوءا وَ اَنْتَ تَجِدُ لَها فِی الْخَیْرِ مُحْتَمَلاً؛

هر سخنی از کسی بر آید، بدان بد بین مباش و فساد از آن متراش تا بتوانی توجیه به نیکی و صلاحش نمایی» (نهج البلاغه).