خواب خوش خرگوشی

در هر شش ثانیه یک کودک بر اثر گرسنگی می میرد!!

فرض کنید به یک رستوران رفتید و بیشتر از حدی که جا دارید غذا می خورید. دلیلش هم اینست که نه حال و حوصله بردن باقی مانده غذا را دارید و نه دلتون میاد اسراف کنید. به هر زور و ضربی که شده غذاتون را تمام می کنید. حالا بعد از تمام کردن غذا عذاب وجدان میاد سراغتون و یاد ۱۰۰ کودکی می افتید که در این ۱۰ دقیقه بر اثر گرسنگی جان باختند. یادتون می افته که اضافه غذایی که شما به زور میل کردید می تونست مانع گرسنه خواب رفتن یک نفر بشه.

صحنه ای دیگر، رفته اید عروسی، میزبان های گرامی روی میز سالن چند جور غذای مختلف چیده اند. حاضرین هم سعی می کنند تا آنجایی که می توانند از غذاهای مقابلشون میل کنند. بعد از شام منظره میز بسیار دلخراشه. حجم زیادی از غذا ها درون ظروف دست نخورده باقی مانده. دلتون هم برای فردی که کلی پول شام را داده می سوزه و هم برای افرادی که این غذا می توانست شام امشبشان باشد. یعنی چند نفر را می شد غذا داد؟

گاهی دیگران را فراموش می کنیم، گاهی نگاهمون به دنیا اینقدر دچار تغییر می شه که اولویت هامون بالا و پایین می شوند. فراموش می کنیم برای چه زنده ایم...

حالا هی به من بگو چرا از بعضی چیزها لذت نمی بری، وقتی اینهمه درد در کنارمون هست من چطور می تونم سرخوشانه از خوردن آن ناهار کذایی لذت ببرم...

پ.ن: یکی از دوستان عزیزم توصیه بسیار خوبی بهم کرد. توصیه ای که موجب شد بیشتر خودم را جدی بگیرم. توصیه کرد که به کارهای بزرگ فکر کنم. یعنی در هر لحظه ببینم بزرگترین و اساسی ترین کاری که می تونم انجام بدم چه چیزیست. کاری که شاید بی توجهی به آن اسراف نعمت های خداوند باشه. احساس می کنم چند وقتی است که افکارم کوچک شده اند، دیگر آن روح بلند پرواز گذشته را در درونم نمی بینم. فکر می کنم زود پیر و محافظه کار شدم... دوست ندارم اینقدر زود بازنشسته بشم، قرار نیست هنوز راهی را نرفته خسته و کوفته برگردم. تمام توانت را جمع کن مهدیه تو هنوز خیلی جوانی، حیفه...