اندر مقوله زیبایی

هر وقت در خیابان خانمی رو می دیدم که کفش پاشنه بلند پوشیده از خودم می پرسیدم که چطور می تونه با این کفش ها راه بره؟ آیا زیبایی ارزش اینهمه دردسر رو داره؟ البته میان تصور و تجربه فاصله زیادیست. قبلا در مهمانی ها کفش پاشنه بلند پوشیده بودم اما راه رفتن باهاش در خیابان چیز دیگریست. امروز در یک توفیق اجباری با چمکه های پاشنه دار و دامن بلند در خیابان طی طریق می کردم. ناهار خانه یکی از اقوام دعوت بودیم و از شانس خوب من شرایط طوری شد که مجبور شدم تنها به مهمانی برم. برای رفتن تاکسی رو انتخاب کردم؛ البته در انتها از اینکه روحیه ماجراجوییم فوران کرده بود و با آژانس نرفتم پشیمان شدم، ممکن بود اتفاق بدی برام رخ بده.

البته گذشته از دردسر هاش تجربه جالبی بود، شبیه ژاپنی ها راه می رفتم؛ سرعتم نصف شده بود و برای افزایشش مجبور بودم هر چند قدم یک بار جهشی به سمت جلو داشته باشم. تازه درک می کردم که چرا برخی خانم ها اینقدر سرعت راه رفتنشون پایینه. 3 کار رو واقعا به سختی می تونستم انجام بدم، پریدن از روی جوی آب، رد شدن از خیابان و نشستن در تاکسی!! از همه ترسناک ترش هم رد شدن از خیابان بود، اصلا قدرت عکس العمل نداشتم و همش نگران بودم که با این کفش ها وسط خیابان زمین بخورم.

هنوز هم نمی تونم درک کنم که چرا خانم ها اینقدر تحمل سختی و دردشون بالاست!! این مدل لباس پوشیدن واقعا توانایی فعالیت و عکس العمل مناسب رو از فرد می گیره. خدا را شکر می کنم که اتفاق بدی برام رخ نداد.