چه توان کرد که سعی من و دل باطل بود....

قرار بود سفر کنم به ماورای خودبینی و خودخواهی، اما انگار هر چه گفتم در همین محدوده قرار می گرفت. نمی دانم چرا برخی اوقات چنین حالی پیدا می کنم. به نظرم در این مواقع باید به یک چیز شک کرد، باید به اینکه قلبت از یاد خدا تهی شده شک کنی. این تشویش ها، این دلخستگی ها... یاد حالت های فرودو در ارباب حلقه ها می افتم، زمانی که داشت حلقه رو به سمت موردور می برد و نیروی حلقه هر روز بیشتر درش اثر می کرد. احساس می کنم در این چند روز اخیر، من هم تحت تاثیر نیرویی نامرئی قرار گرفتم. سنگینیش رو روی شانه هام حس می کنم، چه کنم که در مقابلش من و دل هر چه کردیم بیهوده بوده...

از این روزگار ملولم، انگار واقعا هر چه بیشتر بکشی، این کمند تنگ تر می شه...

 خلاصه یک وقت نگران حال ما نشوید، میان حرف و عمل فاصله زیادیست که رفتنش صبر و طاقت زیادی می طلبد. انشاالله می توان این فاصله را طی کرد، توکل بر خدا.