انک لعلی خلق العظیم...
همیشه آرام کنار در نشسته اند و کلید را تحویل می دهند، خانم مسنی که به راحتی گرم نمی گیرند و روی چندان خوشی ندارند. آهسته سلام می کنم، کلید را می گیرم و می روم داخل... سلامی بدون لبخند و بدور از گرما. آن روز وقتی داشتم کیفم را داخل کمد می گذاشتم صدای سلام و احوال پرسی دلنشینی توجهم را جلب کرد. صدای یکی از خانم ها بود که به گرمی با ایشان گفت و گو می کرد. داخل که شد با صدای بلند از خوبی کمدش گفت، تشکر کرد و رفت. بیرون که می روم اثرات این خوشرویی و خوش خلقی که از جانب من دریغ شده، در چهره شان نمایان است.
چند شب پیش آیه 83 سوره بقره [1] را می خواندم. شرح میثاقی که خداوند از بنی اسرائیل گرفتند تا در آغاز بجز خدای را نپرستند، نیکی کنند به پدر و مادرشان و خویشان و یتیمان و فقیران، با زبان خوش با مردم تکلم کنند و نماز بپا دارند و زکات دهند. همانگونه که موظف شده اند به خواندن نماز، به مراقبت از زبان و لحنشان نیز موظفند. تفسیر المیزان از امام ابی جعفر نقل می کنند که در ذیل" و قولوا للناس حسنا" می فرمایند که بمردم بهترین سخنى که دوست میدارید بشما بگویند، بگوئید.
حال بسنجید رفتار ما مسلمان نماهایی که برایمان گفته شده "قد کان لکم فی رسول الله اسوه حسنه"، رسول خدایی که صاحب نیکو خلقی عظیم هستند. قرار بوده مسلمانان در خوش خلقی همواره پیشرو و الگو باشند.
به میثاقی که با پروردگارم بسته ام می اندیشم.... از همان روز که زبانی گفتم تسلیم فرمان او خواهم بود.... پیمانی که از مفادش اینست که نگاهم به دیگر مسلمانان همچو خواهران و برادرانم باشد. که با پدر و مادر، خویشان، یتیمان و ضعیفان مهربان و بزرگوار باشم... که سخن جز به حق و راستی نگویم... در همه کارها بر او توکل کنم... اگر همسایه ام گرسنه است، سیر نخوابم... و مفاد بسیار دیگری... بروم یکبار دیگر بخوانمش...
[1] وَ إِذْ أَخَذْنَا مِیثَقَ بَنى إِسرءِیلَ لا تَعْبُدُونَ إِلا اللَّهَ وَ بِالْوَلِدَیْنِ إِحْساناً وَ ذِى الْقُرْبى وَ الْیَتَمَى وَ الْمَسکینِ وَ قُولُوا لِلنَّاسِ حُسناً وَ أَقِیمُوا الصلَوةَ وَ ءَاتُوا الزَّکوةَ ثمَّ تَوَلَّیْتُمْ إِلا قَلِیلاً مِّنکمْ وَ أَنتُم مُّعْرِضونَ
