در باب دوستی دنیا

کسی که به خاطر دنیا اندوهگین است بر قضای الهی خشمگین است.

کسی که از بلایی که به او رسیده شکوه می کند از پروردگارش شکوه کرده.

کسی که در برابر ثروتمند به خاطر دارایی اش فروتنی ورزد دو سوم دینش رفته است.

کسی که قرآن بخواند و بمیرد و به آتش درآید، از کسانی بوده که آیات خدا را به سخریه می گرفته.

کسی که دلش آکنده از دوستی دنیا گشته سه چیز دنیا از دل او جدا نگردد:

غمی که رهایش نکند...

حرصی که او را وانگذارد...

و آرزویی که به آن دست نیابد...

* حکمت 228 نهج البلاغه

پ.ن 1: حقیقتی است جاودان این سخنان، هرگاه دلت به چیزی در این دنیا تمایل پیدا کرد، ثمره اش غم و حرص و اندوه از دست رفتن آرزو هاست... و قلب آدمی گنجایش عظیمی دارد برای درک معارف و نورالهی، منتهی اینقدر این خانه را بر هم ریخته ایم و اسباب وسایل اضافی در آن چیده ایم که قلبمان جای خالی ندارد...

پ.ن 2: در حکمتی دیگر می فرمودند که ای پسر آدم، چون بینی پروردگارت - که منزه از هر عیبی است- پیاپی به تو نعمت می رساند در حالی که تو او را نافرمانی می کنی، از او بترس...