یا منیب...
انشا الله فردا مسافرم... یک سفر ناگهانی...انشا الله فردا می رسم به خانه او... به حریم امن او و ساعت ها می نشینم در سایه اش... بر دروازه بهشتش...
اینبار شوق عجیبی است در قلبم... شاید دلیلش آن باشد که... نه، دلیلش را نمی گویم...
به قول یکی از دوستان انشا الله دعاگوی وجود شریف و نازنینتان خواهم بود...
بدبختانه با هواپیما می رویم. خوبی، بدی از ما دیدین لطفا حلال کنید...
خواهر جان برایم بخوان از آن مرغک زاری کز آشیان افتاده... از آن طفل جسوری که برای گریه به دنبال شانه می گردد...
خیال کن که غزالم بیا و ضامن من شو... بیا که آتش صیاد از زبانه بیافتد
الا غریب خراسان، رضا مشو که بمیرد... اگر که مرغک زاری از آشیانه بیافتد
ببخش که تنها رفتم خواهرم... نائب الزیاره که باید باشم... دعا هم که در لیست وظایف است، چگونگی اش را اما پیمان نبسته ایم... می رود در آن فضاهای ناب مستحبی...
*می دانید من یک خواهر دینی دارم و در لیست عهد مان این بود که همیشه نائب الزیاره هم باشیم و برای هم دعا کنیم و آن دنیا شفاعت همدیگر را کنیم...
شبیه مرغک زاری کز آشیانه بیافتد،
جدا ز دامن مادر به دام دانه بیافتد
...
الا غریب خراسان رضا مشو که بمیرد،
اگر که مرغک زاری از آشیانه بیافتد...
--------
همه آرزویم اما.... چه کنم که بسته پایم....
سفرا به خیر اما، تو و دوستی خدا را چو ازین کویر وحشت به سلامتی گذشتی، به شکوفه ها، به باران برسان سلامت ما را...
--------
با همه بی سر و سامانیم
باز به دنبال پریشانیم
طاقت فرسودگیم هیچ نیست
در پی ویران شدن آنیم
حرف بزن ابر مرا باز کن
دیر زمانیست که بارانیم
(ربنا افرغ علینا صبرا)
-------------
زیارتی که زائر مزورش را نمی بیند ناقص است تا چه رسد به این که زائر درک محضر نیز نکند! زائری که خود را در محضر امام نمی بیند درک محضر نکرده است! در زیارت کامل، زائر امامش را به چشم دل مشاهده می کند:
چشم دل باز کن که جان بینی آنچه نادیدنی است آن بینی
(و چقدر امام مهربانانه زائرانشان را نوازش میکنند، تماشای زائران آقا و نفس کشیدن در کنار کسانی که هر یک با بغل بغل امید و ارادت گوارای وجودتان...)
زیارتی قبول انشاالله....
طاقت فرسودگیم هیچ نیست
در پی ویران شدن آنیم