یکی از دوستان در مورد غیبت مطالب خیلی خوبی به من گفتند. اینکه برخی اوقات باید خیلی خیلی مراقب حرفهایمان باشیم. مبادا سخنی بگوییم که دید منفی ایجاد کند. گاه این حرف ها را خیلی راحت توجیه می کنیم که خوب به جهت آگاهی او گفتم یا اینکه این کار را او آشکارا انجام می دهد، اما واقعا به این سادگی نیست خیلی خیلی بایستی دقت داشت...
خداوند خیلی به بندگانشان محبت دارند و جدا از اینکه بایستی مراقب این محبت باشیم، بیان بدی ها و ترویج بدبینی در جامعه می توانند اثرات مخربی داشته باشد... گاه می توانند صمیمیت بین افراد را نابود کند و امید به اصلاح را از بین ببرد،؛ این نامیدی افراد را از تلاش برای بهتر شدن باز می دارد...
در باب گرفتاری خود به این بلای آسمانی، اکثر اوقات گمان می کنم که این سخن می تواند بر طرف مقابل اثر مثبتی داشته باشد، اما بعد می فهمم که خیلی راه های بهتری هم وجود داشت... چرا از اعتبار یک نفر دیگر مایه می گذارم...
البته همانند باقی احکام یک نکته ظریف این میان است... مثلا حدیث داریم از امام صادق علیه سلام که :
اَلغیبَةُ أَن تَقولَ فى أَخیکَ ما سَتَرَهُ اللّه عَلَیهِ وَأَمَّا المرُ الظّاهِرُ فیهِ مِثلُ الحِدَّةِ وَالعَجَلَةِ فَلا؛
غیبت آن است که درباره برادرت چیزى بگویى که خداوند آن را پوشیده نگه داشته است، اما (گفتن) خصلتهاى آشکارى چون تندخویى و شتابزدگى غیبت نیست.
در مقابلش حدیث دیگری از پیامبر است که:
أَتَدرونَ مَا الغیبَةُ؟ قالوا: اَللّه وَرَسولُهُ أَعلَمُ، قالَ: ذِکرُکَ أَخاکَ بِما یَکرَهُ قیلَ: أَرَأَیتَ إِن کانَ فى أَخى ما أَقولُ؟ قالَ: إِن کانَ فیهِ ما تَقولُ فَقَدِ اغتَبتُهُ وَإِن لَم یَکُن فیهِ ما تَقولُ فَقَد بَهَتَّهُ؛
آیا مى دانید غیبت چیست؟ عرض کردند: خدا و پیامبر او بهتر مى دانند. فرمودند: این که از برادرت چیزى بگویى که دوست ندارد. عرض شد: اگر آنچه مى گویم در برادرم بود چه؟ فرمودند: اگر آنچه مى گویى در او باشد، غیبتش کرده اى و اگر آنچه مى گویى در او نباشد، به او تهمت زده اى.
حدیث بسیار زیبای دیگری نیز از پیامبر وجود دارند که بسیار جای تفکر دارد:
اَلذَّنبُ شومٌ عَلى غَیرِ فاعِلِهِ اِن عَیَّرَهُ ابتُلِىَ بِهِ وَ اِن اَغتابَهُ أَثِمَ وَ اِن رَضىَ بِهِ شارَکَهُ؛
گناه براى غیر گناهکار نیز شوم است، اگر گنهکار را سرزنش کند به آن مبتلا مى شود، اگر از او غیبت کند گنهکار شود و اگر به گناه او راضى باشد، شریک وى است.
به گمانم معیار دوست داشتن و ناراحت شدن معیار سنجیدن مناسبی است. اینکه فکر کنیم اگر جای او بودیم دوست داشتیم که چنین حرفی در موردمان زده شود... خود آن فرد چطور... با توجه به روحیاتش از گفتن این حرف ناراحت می شود یا نه... و مهم تر از همه خداوند دوست دارند که ما در مورد بنده اش اینگونه سخن بگوییم..
میان قلوب مومنین رشته ای است از محبت که غیبت کردن می تواند آن را بگسلد... هم ایمان خود فرد را از بین می برد و هم به ایمان شنونده اش لطمه می زند... البته اگر یک وقت مرتکب چنین اشتباهی شدیم یک راه برای جبرانش وجود دارد... پیامبر صلی الله و علیه و آله فرموده اند:
کَفّارَةُ الاِغتیابِ أَن تَستَغفِرَ لِمَنِ اغتَبتَهُ؛
کفّاره غیبت این است که براى شخصى که از او غیبت کرده اى، آمرزش بطلبى.
اگر نمی توانی به خود او بگویی و حلالیت بطلبی می توانی برایش آمرزش بطلبی و اینقدر کار نیک به نیت او انجام دهی که حسابت تسویه شود... البته این اتفاق مطمئنا رخ می دهد... خداوند در آن دنیا حسابت را از کارهای نیکی که داری تسویه می کنند... آن فرد ضرر نمی کند و خداوند هوای او را دارند خود فرد و آن نفری که غیبت را شنیده متضرر می شوند...
* تیتر بیتی از امیرالمومنین علی (ع) است
سلام
خداپرستی از هنرهای زیباست و ریا مسئول زشت کردن آن .
حسن حسنی .
بی ربط به پست :)
بااحترام