إنى لما أنزلت إلى من خیر فقیر

سعی می کنم شرایط را در ذهنم مجسم کنم... همه دنیایشان  را پشت سر نهاده و گریخته اند... آینده مبهم است و گنگ... تنها یک مشت، آنهم برای دفاع از مظلوم، اما او جا به جا مرده بود... چند دقیقه پیش، اندک رمقی هم که داشتند برای دفاع از حق گذاشتند... آخر مردهای سر چاه بیگانه بودند با جوانمردی... راه ندادند که سهم خود از آب برگیرند و گوسفندانشان را سیراب کنند... اینجا نیز بی تفاوت نمی ایستند، مسافت زیادی را پیاده طی کرده اند اما هر چه در توان دارند برای کمک به کار می بندند...

خسته و تنها پناه برده اند به سایه درختی... گله نمی کنند... شکایتی ندارند... ایمانشان، همچو من، زبانی نیست که با اندک سختی پیچ و مهره هایش در برود...  سخنی می گویند با پروردگار خود... زیبایی و عظمت این دعای خالصانه ابدی می شود... بارالها به خیری که تو نازل فرمایی محتاجم...  اینقدر این دعا زیبا و عمیق است که معبودش آن را ثبت می کنند... تا تصویر واضحی باشد از توکل، ایمان و حیا برای سایر بندگانشان... 

وقتی به داستان نگاه می کنی می بینی آن خیری که خداوند نازل فرماید چگونه خیری است... سرپناه، امنیت، یافتن همنشینی همچون حضرت شعیب و همسری که نهایت حیای او در گام نهادن در کتاب الهی ثبت شده... و البته پسری امین همچو حضرت موسی برای شعیب پیامبر... خیری که او نازل کند اینگونه است... البته آن خیر جاوید هنوز در پیش است... آنزمان که با او سخن گوید...