روزنگار

-- وبلاگ نویسی اثرات جالبی در زندگی دارد!! یکی از اثراتش پرحرفی است. خدا نکند گوش بیکاری پای تلفن بیابم ... یک نفس صحبت می کنم. 

-- بدینسان فردا متولد می شویم. می گویند روز ورودمان به این دنیای خاکی است... روز چشم گشودن در آغوش پر مهر مادر... سالگرد هبوطمان.

--امروز اما داستان جالبی داشت. دوست عزیزی را بعد از یکسال دیدم، دیداری که برایم بسیار شیرین بود. دوست عزیز ما از لحاظ نعمت های الهی در سطوح بسیار بالایی قرار دارند، نعمت های مادی و معنوی همچون مادیات، اخلاق نیک، رفتار نیک و پاکی درون. خانواده همسرش از خانواده های بسیار سرشناس و محترمی هستند که احتمالا برای همه خوانندگان شناخته شده باشند. وقتی داشتیم با هم نسکافه می خوردیم احساس خوبی داشتم در دل می گفتم چه خوب است نشستن و با او سخن گفتن از این همه در... در باب آینده، دکتری، رفتن، ماندن و خلاصه مسیر پیش رو. 

مصاحبت امروز برایم درس جالبی به همراه داشت. درسی که گرچه به ظاهر بدیهی می رسد اما در آینده مفصل درباره اش می نویسم و اکنون تنها به این نکته بسنده می کنم که برای رسیدن به رضایت درونی و احساس خوشبختی باید بدانی که حیاتی ارزشمند داری. اگر همه نعمت های دنیا را داشته باشید اما احساس نکنید که زندگی شما به اندازه کافی ارزشمند است به همان اندازه احساس سردرگمی و بی قراری می کنید که از لحاظ داشته ها بسیار محروم تر بودید. 

یعنی یه جورایی داشته هاتون برای شما احساس خوشبختی به ارمغان نمی آوردند، بلکه این احساس بیشتر ریشه دارد در ساخته هاتون و تلاش هایی که برای رسیدن به وجودی ارزشمند تر انجام می دهید. ثروت شما در میزان تقوایی است که در زندگی پیشه می کنید... در خدماتتون به بندگان خدا  و مجاهدتی که در راه او انجام می دهید...

این هم یک استدلال استقرایی... شاید معنای عدل الهی در همین کلام است، که آن احساس ناب رضایت و آرامش درونی، تنها ماحصل نعمت هایی که خداوند عطا می کنند نیست ... در تلاشی است که انجام می دهید...  راهی که برای همگان گشوده است...

پ.ن 1: در آن حریم گفت و شنیدی نیست... گوش دل باید به رازهای نهانی سپرد... شاید اگر خوب گوش کنی صدایش را در باد بشنوی... و من دل به ندایی در باد سپرده ام...

پ.ن 2:

با آوای سکوت خوانده می شوند ...