چند روز است که به مسیرم در زندگی بسیار می اندیشم. قدم گذاشتن در مسیری که احساس کنم خداوند از من رضایت دارند. یکی از مواردی که بسیار برایم حائز اهمیت شده داشتن تعادل در مسیرم است. به نوعی یافتن راهی که درش در تمامی ابعاد به صورت متناسب و متعادل حرکت و یا رشد داشته باشم. در کتاب انسان کامل، شهید مطهری رشد روحی و معنوی را به نوعی با رشد فیزیکی بدن مقایسه کرده بودند. انسانی به تکامل می رسد که همانند یک بدن، متناسب در همه زمینه ها رشد کند و اینگونه نباشد که یک دستش کوتاهتر از دیگری و یا باقی اعضای بدنش نامتناسب باشند.
موضوع دیگر انتخاب گذرگاههایی است که به نسبت از دشواری های بیشتری بر خوردارند اما مناظر بدیع و احساسات شگرفی را در بر دارند. گرچه قدم گذاشتن در آنها آسان نیست و مخالفت و ممانعت های بسیاری بر سر راه است که با داشتن اراده قوی، می توان از سدشان گذشت. البته همواره یک نگرانی درباره این راه وجود دارد و آن باز ماندن از برخی ابعاد در زندگی خود و یا اطرافیانت است....
یافتن نقطه تعادل و در عین حال رسیدن به رضایت عمیق درونی چندان برایم آسان نیست. بر خداوند توکل می کنم و از او کمک می خواهم که به راه راست هدایتم کنند....
"تفاوت داستان حضرت داوود (ع) در تورات و قرآن کریم" چی شد؟