سوگند به قلم و آنچه می نویسد

گاهی کلمات دو بعدی اند ...بی جانند... مجموعه ای از حروف که کنار هم چیده شده و ساکت در گوشه ذهنت نشسته... .مثل یک خط صاف بر روی کاغذ.

گاهی هم جان می گیرند، هویت پیدا می کنند. دیگر یک کلام ساده نیستند. تبدیل به مفهومی می شن که با تمام وجود حسشون می کنی و یا حتی به وضوح می بینی. 

دیروز برای من روز تولد تعدادی از همین کلمات بی جان بود. کلماتی که شنیده بودمشون اما هنوز برایم جانی نداشتند.

دیروز به این باور رسیدم که تا آنجایی که ممکن هست باید کلامی را که به حقانیتش باور داری منتشر کنی. شاید کلامت از گوش خیلی ها رد نشود. اما بر روی همان تعدادی که دریافتش می کنند ممکنه موثر باشد. اگر حتی مرحله تولدش خیلی طولانی به نظر برسه،باید صبر کرد و امیدوار بود. امید به این که از این همه دانه ای که پراکنده کردی روزی چند درخت رشد کند، گرچه زمینش هنوز خیلی خشک به نظر برسد. 

پ.ن: میلاد حضرت محمد (ص) را که بسیار دوستشون دارم به همه انسانها از بدو خلقت تبریک می گم.

پ.ن 2: داشتم ایمیلم را چک می کردم که به مطلبی به عنوان توصیه های یک پلیس برخوردم. فکر می کنم مطلب ترجمه ای از یک متن انگلیسی بود. گفته بود که خانم ها دست از مهربانی و دلسوزی نسبت به غریبه ها بردارن چون خیلی از قاتل های زنجیره ای از همین احساسات استفاده می کنند. مثلا گفته بود که اگر در نیمه شب صدای گریه بچه ای رو در راهرو شنیدین هیچ وقت از خانه خارج نشین و به پلیس زنگ بزنید. ممکنه این کار حیله ای باشه برای بیرون کشیدن شما از خانه. از خواندنش دچار ترس شدم... تو چه دنیای وحشتناکی زندگی می کنیم!!!

دو نکته جالب هم داشت اول اینکه که اگر کسی خواست کیفتون رو بدزده به جای اینکه بهش تحویل بدین به یک نقطه دور پرتابش کنید و دوم اینکه از آرنجتون برای ضربه زدن استفاده کنید چون قوی ترین جای بدن شماست (البته نمی دونم حرف درستی است یا نه).