شعری نطلبیده

داشتم از شرکت بر می گشتم، حسابی در افکارم غرق شده بودم و درگیر مباحثه با خودم، که یکهو یک آقای مسن و قد بلند با یک بغل کاغذ آمد طرفم. یکیش را به طرفم گرفت و گفت خانم شعری از مولویه. من هم تشکر کردم و کاغذ رو گرفتم. کار عجیب و جالبی بود. جلوتر که آمدم دست چند نفر دیگه هم کاغذ هاش رو دیدم. نمی دونم تو این هوای سرد چرا هوس شعر پخش کردن به سرشون افتاده بود.

غزلی بود از مولوی که تصحیحش کرده بودند، زیرش هم نوشته شده بود تصحیح از مندس حمید یغمایی. برای این که من هم در انتشار این شعر مشارکتی داشته باشم اینجا می نویسمش.

من عاشق جانبازم از عشق نپرهیزم

من مست سراندازم از معرکه نگریزم

گویند رقیبانم از عشق بپرهیزم

از عشق بپرهیزم پس با چه در آمیزم

گر سر طلبی سر را در پای تو اندازم

گر زر طلبی زر را در مقدم تو ریزم

هم شمعم و پروانه می سازم و می سوزم

سرمستم و همچون گل می افتم و می خیزم

فردا که خلایق را از خاک برانگیزند

بیچاره من مسکین با یاد تو برخیرم

گر دفتر حسنت را بر خلق فرو خوانند

روزی که بود محشر شوری دگر انگیزم

تا حشر ببینم باز شمس الحق تبریزی

من خاک سر کویش با مشک بیامیزم